Rozmowy z Kotem

Na początku by…Nie. Nie było początku. To sugerowałoby umiejscowienie w czasie, a czasu przecież też nie było. Pustka i nicość, poza przestrzenią, w rzeczywistości bez czasu. My, przyzwyczajeni do jego określania powiedzielibyśmy, że było to na długo przed jego powstaniem, eony przed jakąkolwiek myślą o istnieniu Ziemi w formie, którą znamy.   Lata świetlne przed pojawieniem się pierwszych elfów i czarodziejów, kiedy nie wykształcił się jeszcze żaden byt, kiedy nie było nawet energii z której wytworzyłyby się pierwsze myśli. Z myśli powstałyby dusze z dusz natomiast, potrzeba skumulowania ich w coś stałego, konkretnego. Mimo wszystko, pustka i nicość, to zawsze coś. Dwie formy, które przy odrobinie wysiłku mogą się połączyć, co też, obijając się o siebie, uczyniły. Pustka drgnęła, dotknięta niespodziewanie przez nicość i wbrew sobie, zareagowała. Gdyby zapytać nicość, odpowiedziałaby, że to pustka dotknęła jako pierwsza. Nierozwiązywalny spór, w wyniku którego powstało coś. Przybrało postać cienkiej niczym myśl motyla, ulotnej niczym westchnienie ważki, formy. A skoro powstała ta jedna, otworzyła drogę drugiej. Błądząc samotnie w bezkresie, w końcu na siebie wpadły. Samotność nikomu nie służy, tak więc obie formy przylgnęły do siebie, scalając się w delikatnym uścisku niczym splecione łabędzie szyje. Zrodziła się myśl. Pierwsza, nieporadna, powstała z połączenia niczego i równie jak ono, samotna. Trwała w owej pustce, nie mając się z kim połączyć, nie mogąc do niczego innego przylgnąć. Mogła tylko istnieć w sobie, bez nadziei na jakąkolwiek zmianę. Aż w pewnym momencie, natknęła się na drugą, sobie podobną. Żadna z nich nie była już sama, co oznaczało, że razem mogły zrobić coś.

Czytaj dalej „Prakot”

O osiemnastej trzydzieści Mame odpuściło zwarcie na synapsach, które trzymało ją w marazmie przez cały dzień. Zwisała z nudów z kanapy, przewalała się przed telewizorem w masochistycznym oczekiwaniu na wartościowe treści ze szklanego ekranu płynące. Nie miała weny na sięgnięcie po nową książkę, przejadła się jej seria dokumentalnych filmów o własnym kraju, eksplozja zniecierpliwienia usadowiła się już w blokach startowych. Brakowało impulsu.

Czytaj dalej „Kaszanka”

W upalny sierpniowy dzień siedzącej na balkonie z książką i ulubionym lekarstwem w szkle Mame, wiatr zawiał znajomy zapach. W pierwszej chwili nie zwróciła na niego uwagi, zajęta mocno znajdującym się w niebezpieczeństwie magiem, ale uparty zapach nie odpuszczał. Wirował, świdrował, kusił oraz nęcił, osiadając nachalnie w nozdrzach i czepiając się kubków smakowych. Usiłujący pozbawić maga mocy demon z niewidomych powodów począł zmieniać postać. Z odrażającego stwora, ziejącego nienawiścią i chęcią pożarcia wszelkich magicznych stworzeń, zaczął się rozmywać, kurczyć i przeobrażać w o wiele bardziej łagodną i przyjemniejszą wersję. Wersję z grubą, solidną nogą i zawadiacko przyczepionym do niej mięsistym kapeluszem. Mame otrząsnęło. Podejrzliwie poniuchała lekarstwo, łyknęła solidnie, rzuciła okiem na znajdujący się piętro niżej po przekątnej balkon w poszukiwaniu jarającego zakazaną w Polsce, cudowną zieloną substancję i w końcu do niej dotarło. Lekarstwo się nie zepsuło. W tak krótkim czasie nie miało szans. Energicznym ruchem dopiła resztę, bez zbytniego żalu porzuciła głupiego maga który nie potrafi pokonać pośledniejszego demona i wyłączyła czytnik. Wpakowała sobie do ust solidny kawał arbuza i odpaliła elektroniczną mapę województwa dolnośląskiego. Uznała, pobudzona cudownym aromatem, że nadeszła idealna pora aby wybrać się na grzyby.

Czytaj dalej „Dwa grzyby i grzyby”

Luna umarła. Prześliczna buldożka francuska o czarnym  umaszczeniu z niewielką ilością białych prążków, przywodzącym na myśl miniaturowy wszechświat z zaznaczonymi nieregularnymi galaktykami, ostatni raz umyła najmłodsze ze swoich dzieci, małego Księcia, rzuciła okiem na wschodzący właśnie księżyc i osunęła się bezwładnie na posłanie. Trzy dwumiesięczne, słodko śpiące u jej boku prawie czarne kluseczki właśnie straciły matkę.

Czytaj dalej „Historia żółtej wstążeczki”

Zygmunt zaczął się budzić. Powoli i niechętnie jego świadomość odbierała coraz więcej impulsów. Pierwszy i najsilniejszy bodziec okazał się być promieniem słońca padającym centralnie na nos. Pociągnął  nim kilka razy i uznał temperaturę otoczenia za wystarczająco przyjemną żeby nie opuszczać wygrzanego posłania. Przeciągnął się leniwie, ziewnął niczym krokodyl u dentysty i doszedł do wniosku, że czas najwyższy ułożyć się na drugim boku. W połowie obrotu znieruchomiał a do mózgu dotarło kilka innych doznań które zaciekawiły go na tyle, żeby się nimi głębiej zainteresować. Poczuł wysoce przyjemną, dobiegającą z bliskiej odległości woń posiłku i z zadowoleniem stwierdził że czas coś zjeść. Otworzył oczy i rozglądnął się ciekawie po nieznanym mu otoczeniu.

Czytaj dalej „Dwa światy”