Rozmowy z Kotem

-Jasna dupa zielonego jeża, co za piekielna skleroza, kiedyś głowy zapomnę – myślała ponuro Mame, kiedy po dziesięciu minutach spotkała na swojej drodze drzewo, które absolutnie, ale to bez dyskusji musiała sfotografować i w tym właśnie momencie odkryła, że zapomniała aparatu. -To wszystko przez niego, buntować mu się zachciało, też se porę znalazł, -mamrotała gniewnie myśląc o Tate, zawracając w miejscu i gnana troską o swoją ukochaną zabawkę, leciała do grzybodajnego raju w którym na pieńku spoczywał był samotnie aparat.  – Buntować się też trzeba umieć, -nakręcała się coraz bardziej głodna i zasapana. – Jakby w domu, przy czymś dobrym do jedzenia i ciepłej herbatce wyłuszczył, o co mu chodzi, to może byłabym skłonna go wysłuchać. – Ha, ha , -roześmiała się do siebie w przypływie szczerości, -Usłyszeć, to nawet bym i usłyszała , co też ciekawego ma do powiedzenia, prze tyle lat to nawet się chłopak wyrobił, coraz fajniejsze awantury mogę mu robić, ale żeby od razu posłuchać? Nie, zdecydowanie nie, -uśmiechnęła się pod nosem na myśl o wijącym się jak boa w kisielu Tate, który z uporem godnym lepszej sprawy przedstawia swoje rzeczowe argumenty i nawet ładnie je uzasadnia, więc  miło się go słucha. Ale posłuchać? Nie, zdecydowanie nie! – Rozbawiona wizją Tate w ciele boa w wiśniowym albo cytrynowym  kisielu, nie wiedząc kiedy dotarła do pieńka, z ulgą odkryła że pozostawiony samemu sobie aparat leży tam, gdzie go zostawiła, a nawet tęskni za nią, podniosła go, troskliwie wytarła z leśnych paprochów i odetchnąwszy głęboko doszła do wniosku, że czas najwyższy powiedzieć Tate, co sądzi o jego z góry skazanych na niepowodzenie próbach udowodnienia swoich racji, które powodują, tak jak w tej właśnie chwili jej dyskomfort.  Głodna i zniecierpliwiona po raz drugi ruszyła wytyczoną jej przez opatrzność drogą. Czytaj dalej Grzyby, część czwarta, ostatnia.

Lekceważąco porzucony Tate stał przez chwilę w milczeniu i bezruchu. Do głowy cisnęły się mu różne niecenzuralne słowa i zaczęła ogarniać beznadzieja. -Co za niereformowalna cholera, – myślał ponuro, -Co za gangrena uparta, osioł jest bardziej ugodowy, z terrorystą nawet da się negocjować, a tak dobrze mi szło, już myślałem, że znalazłem na nią sposób, to nie, znowu postawiła na swoim, dobrze, że nie jest politykiem, dyktatura pewna, niech to szlag…..W połowie tych rozmyślań wpadły mu do głowy, wielokrotnie powtarzane przez dobrowolnie poślubioną cholerę słowa o wznoszonych w dzieciństwie modłach o dobrego współmałżonka. – Tak, jasne – pomyślał z rozgoryczeniem Tate, którego po chwili odblokowało i ruszył właśnie po beztrosko porzuconą przez Mame torbę od aparatu,  – jasne, -dodał – znowu to wszystko tak obróci, że wyjdzie na to, że to moja wina, niech to szlag….. Czytaj dalej Grzyby – część trzecia

W okolicy Ząbkowic Śląskich Mame z impetem wjechała w leśną dróżkę celem skorzystania z toalety. Tyle razy przerabiali już temat siusiania na stacjach benzynowych, że Tate nie zdziwił ten nagły manewr. Mame nie znosi publicznych toalet, według niej w promieniu stu metrów od nich widać unoszące się złowrogo zarazki i bakterie. Mame lubi łono natury i żadne zjawiska pogodowe typu deszcz, śnieg czy inna ulewa jej nie zrażają. Po załatwieniu czynności intymnej, sięgnęła do leżącego w bagażniku plecaczka w którym miała przygotowaną wodę. Wydalony płyn należało uzupełnić. – Chcesz? – spytała wciąż siedzącego w samochodzie Tate. – Chcesz pić, czy możemy jechać dalej? – Nie, -odpowiedział  po krótkim namyśle. – Pojedziemy do rodziców, to napiję się kawy, a teraz zamykaj ten bagażnik bo zimno. Czytaj dalej Grzyby, część druga

-Kochanie, co Ty robisz? – spytał z lekka zaniepokojony Tate, kiedy po wejściu do pokoju zobaczył Mame, która z rumieńcem na twarzy i nieobecnym wzrokiem rozłożona na podłodze spoglądała równocześnie na tablet, mapę i małą książeczkę. – Badam, -mruknęła w odpowiedzi, nie patrząc na niego i nie przerywając porównywania mapy z tabletem. – Wiesz, – dodała, przeciągając słowa w charakterystyczny dla zajętego czymś innym człowieka sposób. -Wiesz, te mapy Googla są całkiem niezłe, nawet ładnie pokazują i są prawie aktualne, a na pewno bardziej niż atlas. – A co Ci pokazują? – wycofanie niepewnym głosem spytał Tate, który dowiedział się właśnie, iż jego wyjątkowo temperamentna druga połowa posiada już jakiś plan i niewątpliwie Tate stanowi jego nieodłączną część. – Pokazują, – wyszczerzyła się Mame podnosząc głowę z nad atlasu. – Pokazują, dokąd jutro mnie zabierasz i jaki  masz plan na to, żeby zapewnić mi rozrywkę na niedzielę i żebym się nie nudziła, – stwierdziła radośnie, nie bacząc na to, iż biednemu Tate włos się na głowie zjeżył. – No, to idź spać, bo rano wcześnie wstajemy, nie będziemy marnować czasu, – powiedziała wstając z podłogi. – No co tu jeszcze robisz, jazda do wanny, późno się robi, no ruszże się wreszcie, dziwić możesz się w biegu, – pogoniła go zniecierpliwiona. – A dowiem się chociaż dokąd Cię zabieram, – z rezygnacją spytał Tate kierując się w stronę łazienki. Głupio by było, gdybym nie znał własnego planu, – popatrzył beznadziejnie na żonę. – No jak to gdzie? – zdziwiła się Mame. Jesień mamy, zabierasz mnie na grzyby – zaświergotała radośnie z wyrazem twarzy mówiącym, iż ona już na tych grzybach jest, a nawet wróciła i właśnie je suszy.  – Idziesz do tej wanny, czy nie ? – sapnęła w jego stronę.  – Skowronkiem nie jesteś, no włączże jakąś energię w te kończyny, bo stoisz jak ten słup.  – Co się tak dziwisz, skojarz fakty – jesień mamy, słońce świeci, deszczyk pada, grzyby rosną – rozzłoszczona wydała dyspozycję i nie patrząc już na załamanego Tate wyszła z pokoju.

Czytaj dalej Grzyby, część pierwsza.

-Wiesz, -powiedziała któregoś dnia Mame do wracającego właśnie z pracy Tate.- Wiesz, -dzwoniła Dorota, ta moja niemiecka ciotka, zaprasza nas do siebie. Stwierdziła, że dawno mnie nie widziała, Ciebie wcale i życzy sobie zmienić ten stan, a o Kubusiu naczytała się już wystarczająco i to jej nie wystarczy. Mamy się pojawić pojutrze i pod groźbą wydziedziczenia nie przyjmuje odmowy. Czytaj dalej Kimi

Wyspałem się, pomyślał zdumiony Tate spoglądając równocześnie na zegarek. Jest jedenasta, cisza, spokój, do pracy ……..-Zaspałem, wrzasnął, zrywając się półprzytomnie z łóżka , -Znowu zaspałem, powtórzył jękliwie , bezskutecznie walcząc z oporną materią w postaci kołdry. Heroicznym wysiłkiem udało mu się przezwyciężyć opór rzeczy martwej i w błyskawicznym jak na niego tempie począł się ubierać. Wzrokiem błagającym o kawę przeleciał szybko pokój i dopiero po chwili stwierdził, że coś mu tu straszliwie nie pasuje.

Czytaj dalej Spokój